We’re pretty fuckin’ far from okay

Lisbeth Gruwez’ triptiek van het extatische lichaam is een drieluik van de trance. Gruwez duikt diep in onze gedragspatronen en onderhuidse sensaties, ver voorbij de gangbare grenzen van ons bewustzijn, maar komt ook steeds weer boven water: het extatische lichaam wordt altijd teruggekoppeld naar een sociaal kader.

De triptiek omvat It’s going to get worse and worse and worse, my friend, AH/HA en We’re pretty fuckin’ far from okay.

In We’re pretty fuckin’ far from okay wordt de angst als biologisch fenomeen onderzocht, niet als sociaal-cultureel verschijnsel. Niet als aangeleerd gedrag, maar als evolutionair gegroeid antwoord op de vraag "vechten, vluchten of bevriezen?" In We're pretty fuckin' far from okay staat nature boven nurture - al zijn die twee elkaars voedende vijanden.

Dansers Lisbeth Gruwez en Wannes Labath zoomen in op wat angst met een lichaam doet: ze annexeren de beklemde blik, de versnelde hartslag, de opgedreven ademhaling. Angst is volgens hen een lichaam in vervoering, herleid tot zijn instincten.

Maarten Van Cauwenberghe wendt op zijn beurt het wisselvallige ademhalingspatroon van de performers aan als het fundament van zijn soundscape, die zowel spanning als rust creëert – en niet zelden tegelijk.

“(…) een rijke en ontregelende performance die dankzij de verontrustende scenografie en soundscape diep onder de huid kruipt.” Theaterkrant

 

LANGUAGE NO PROBLEM