Moe maar op en dolend
Abattoir Fermé
(Er) wordt nauwelijks een woord gesproken, wat niet betekent dat deze voorstelling zwijgt. Moe maar op en dolend is Twin Peaks puur geserveerd en ‘who’s Bob?’ blijft een mysterie. Als de mond vol tanden is, dan bijt het beeld. - De Morgen, 2005
Er zijn goed tien jaar verstreken sinds de première van Moe maar op en dolend en dat is lang genoeg gewacht om deze voorstelling te herontdekken. Het was immers dit stuk dat Abattoir Fermé internationaal helemaal op de kaart zette. Een must-see van gitzwart allooi.
In Moe maar op en dolend lijkt de toeschouwer opgesloten in een achterkamertje van het onderbewustzijn, waar logica zoek is en dromen omslaan in duistere nachtmerries. Tegen een achtergrond van geweld, fantasie, dood en verstoorde erotiek doemen vreemde en ijle personages op, gestuurd door de hypnotiserende geluidsmontage van Kreng.
(Opgelet: tijdens de voorstelling wordt er gerookt op scène)