Avondprogramma Ne mosquito pas

WO 29 SEP: Nathan Ooms, Willem de Wolf, Natacha Nicora, Castélie Yalombo & Rosie Sommers
DO 30 SEP: Simon Van Schuylenbergh, Bjorn Floréal, Anna Franziska Jäger, Sophia Rodriguez & Micha Goldberg

In Ne mosquito pas komen uitvoerende kunstenaars uit verschillende disciplines samen om hun ‘mislukte’ werk op te voeren. Dat kunnen scènes zijn die – net voor het doek opging – uit een voorstelling geknipt werden, ideeën die nooit uit iemands notitieboekje ontsnapten of blijvende fascinaties uit het verleden die om de een of andere reden nooit tot uiting kwamen. De deelnemende kunstenaars worden uitgenodigd om te duiken in hun notitieboekjes van recente of minder recente creatieve processen, hun archief van repetitievideo’s, hun (vaak onbetrouwbare) herinnering aan projecten waar ze bij betrokken waren, enzovoort. Deze fungeren als vertrekpunt of voedingsbodem voor een korte soloperformance die het falen binnen iemands artistieke praktijk zichtbaar maakt. Falen moet hier ruim worden opgevat. Het is het scheuren van je broek terwijl je een grand écart doet tijdens een voorstelling in de Opera, maar het is ook het naar Europa verhuizen met de American Dream van een succesvolle carrière in de hedendaagse dans, om jaren later te beseffen dat “Amerika eigenlijk in Amerika ligt”. De mislukking die zichtbaar wordt in de Ne mosquito pas-solos is van verschillende aard. Het zou slapstickachtig kunnen zijn, maar evengoed een sterke sociaal-economische dimensie kunnen hebben. De solo’s gaan over ervaringen die zowel op het podium als achter de coulissen plaatsvonden: het aan de orde stellen van het falen dat inherent is aan het optreden, maar ook het uit de schaduw halen van verschillende vormen van falen die vaak onzichtbaar blijven voor de toeschouwer.

Ne mosquito pas wil dit falen en verlies omvormen tot elementen die niet langer als obstakels worden beschouwd, maar eerder als een mogelijke bron voor creatie, als brandstof voor creativiteit. Ze hoeven niet langer te worden verborgen of vermeden, maar worden geherformuleerd als een uitnodiging om de norm die bepaalt wat als mislukt of geslaagd wordt beschouwd, in vraag te stellen. Welke normen maken bewust of onbewust deel uit van iemands artistieke besluitvorming, en wat gebeurt er als die norm terzijde wordt geschoven? (...)

In de lijn van het motto van queer icoon Quentin Crisp “If at first you don’t succeed, failure might be your style”, wordt mislukking aangenomen als een mogelijke houding om doorheen te denken en te creëren. Op die manier wordt geprobeerd ruimte te scheppen voor reflectie over de specifieke omstandigheden waarin artistiek werk wordt geproduceerd. En tegelijkertijd vormt dit ook een reflectie over een maatschappij die concurrentie als een van haar belangrijkste vormen van sociale relaties bevordert.

(...)  De verzameling van de verschillende performances die ontstaat is vaak eclectisch, maar wordt gekenmerkt door een collectieve inspanning om een vooraf geconfigureerd idee over wat ‘werkt’ op het podium en wat niet, ongedaan te maken. Het zijn autonome bijdragen, maar het is in relatie tot elkaar dat de solo’s een glimp laten zien van het potentieel van mislukking om weerstand te bieden aan de constante zoektocht naar succes als de standaardmodus waarmee neoliberale levens worden geleefd.

tekst door Nathan Ooms

———

"Ik probeer het project te begrijpen als een cultureel fenomeen. Een experiment in alternatieve productiemethoden en manieren van samenwerken. Soms stel ik het me voor als een soort vakbond die de belangen van kunstenaars verdedigt. Soms zie ik het als een realityshow van de cultuursector, een vreemde ‘kijk achter de schermen’. Een speelplaats of pechstrook voor slimme, gefrustreerde kunstenaars." Simon Van Schuylenbergh, - Etcetera, lees hier het volledige artikel

"Ne mosquito pas zit als project vol met contradicties, de sterktes van het project vormen tegelijk de valkuilen en vice versa. Wat na twee jaar duidelijk is geworden: je kan heel goed worden in falen. Gaat het er daarom niet eerder om ons begrip van wat succes is, binnen en buiten de kunsten, te verruimen, voorbij materiële of symbolische meetbaarheid? Hoe kunnen we kunstenaars zijn die niet moeten dansen naar de pijpen van een systeem dat alles vermarkt, waar onze kunst nooit echt geboren kan worden omdat het leven ervan op voorhand al strikt is vastgelegd? Wat maakt een leven waardig en betekenisvol?" Anna Franziska Jäger, - Etcetera, lees hier het volledige artikel

CREDITS
concept Simon Van Schuylenbergh, Nathan Ooms, Anna Franziska Jäger, Micha Goldberg & Rosie Sommers / Ne mosquito pas is een performanceproject van en met verschillende artiesten in uiteenlopende constellaties artiesten 2019-2021 Simon Van Schuylenbergh, Nathan Ooms, Anna Franziska Jäger, Micha Goldberg, Rosie Sommers, Anne-Charlotte Bisoux, Luis Ramirez Muñoz, Hanako Hayakawa, Benjamin Abel Meirhaeghe, Sophia Rodriguez, Bjorn Floréal, Pierre Patrice Kasses, Chiara Monteverde, Nona Buhrs, Alina Arshi, Castélie Kennedy, Stef Meul, Sophia Bauer, Sophie Melis, Yvan Lucadomo, Giulia Piana, Marivi Gazetta, Musia Mwankumi, Jacopo Buccino, Dahlia Pessemiers, Willem de Wolf, Sophia Danae Vorvilla, Simon Baetens, Louis Vanhaverbeke, Natacha Nicora, Dolores Hulan, Loucka Elie Fiagan, Jonathan Franz & Désirée Cerocien scenografie & setting Veronika Bezdenejnykh, Louise Souvagie, Simon & Bart Van Schuylenbergh & friends documentatie Andre Chapatte, Norma Prendergast & Wannes Cré ondersteuning Volksroom in samenwerking met VG kunsten, VGC kunsten, Kunstenwerkplaats, d e t h e a t e r m a k e r, Artist Commons, Buda, CAMPO, Batârd en vele anderen