Meer met minder?

De voorbije dagen schreeuwde de cultuursector moord en brand. Er werd met cijfers gezwaaid. 3%, 6%, 60%. Minder. Meer doen, met minder. Opnieuw. 

Matthias Diependaele, minister van Begroting (én Onroerend Erfgoed), vindt het choquerend dat we zo wild om ons heen schoppen. Als iedereen moet besparen, dan wij ook. 

Natuurlijk. Dat spreekt voor zich. We voelen ons heus niet beter dan de leerkrachten, de verpleegsters, de verzorgenden, journalisten, iedereen die onder steeds precairder wordende omstandigheden zijn job zo goed mogelijk probeert te doen.

Waarom we dan zo schreeuwen? Omdat we ons verzetten tegen de ideologie achter de besparing. Zien we spoken? Niet echt, als Marius Meremans, N-VA-lid binnen de commissie cultuur, het nodig vindt om in Knack een van onze artiesten – met een uitgebreid internationaal parcours – na een lezing weg te zetten als wereldvreemd, terwijl ze spijkers met koppen slaat:

Sarah Vanhee: “Kunstinstellingen bestaan niet zonder kunstenaars. Net zo min als een bakkerij kan draaien zonder dat er brood gebakken wordt. De kunstensector is in de afgelopen 50 jaar sterk geprofessionaliseerd - met dank aan overheidssubsidies. Dezelfde verwachting tot professionalisering wordt van de kunstenaar geëist, zij het dan zonder de broodnodige middelen. Het personeel van het kunstencentrum wordt 5 dagen op 7 betaald en werkt er 7 op 7. De kunstenaar werkt 7 op 7 en wordt er misschien 2 betaald. Tot dusver hoorde ik nog geen enkel degelijk argument dat deze dubbele standaard rechtvaardigt.” 

Als dan een week later de hakbijl valt voor de projectsubsidies, die subsidies die rechtstreeks bij die kunstenaars terechtkomen, dan vinden we dat dus onrechtvaardig. Omdat het kortwieken van het kunstenveld bij de basis, bij de kunstenaars ons aller artistieke toekomst verschraalt.

De besparing van 60 % op de projectsubsidies heeft een onmiddellijke en drastische impact op wat we bij CAMPO doen. Omdat veel van de artiesten waarmee we werken, net afhankelijk zijn van die fondsen. Omdat er alleen al in de programmatie van ons voorjaar leegtes zullen vallen. Want daar hadden wij al voorstellingen geprogrammeerd, die nu niet meer gemaakt zullen/kunnen worden.

Ook voor ons is het de zoveelste besparing op rij. Het verhaal van de besparing teveel.

Een verhaal dat begon met een aantal medewerkers minder. Dan een productie minder. En een aantal voorstellingen minder. Maar ook van producties toch maken, ten koste van andere dingen. Een verhaal van medewerkers, op alle niveaus, die voltijds werken en deeltijds betaald worden. Ten voordele van de kunst, ons bestaansrecht.

Maar het verhaal van een deel van de publieke opinie dat tegen ons het harnas in wordt gejaagd, van een minister die cultuur als identitair middel wil inzetten, dat verhaal is er teveel aan. CAMPO is al 10 jaar lang een plek waar artiesten kunnen proberen, kunnen floreren, maar ook falen. Vaak jonge artiesten, soms Vlaams, soms internationaal. En dat willen we blijven.

Steunen?

Teken dan de petitie "Investeer meer in kunst, niet minder." We zijn met meer dan we denken.