Florentina Holzinger huisartiest bij Volksbühne

Theatermaker Florentina Holzinger wordt huisartiest bij Volksbühne Berlijn. Holzinger creëerde de voorbije jaren verschillende voorstellingen bij CAMPO in Gent, waaronder Kein Applaus für Scheisse, haar afstudeervoorstelling, Spirit en Schönheitsabend, een trilogie die ze samen met Vincent Riebeek maakte. 

Kristof Blom, artistiek directeur CAMPO: "We zijn ongelofelijk blij met het traject dat we met Florentina Holzinger hebben afgelegd, van pas afgestudeerde maker tot gevestigde waarde. Dat ze nu een plek krijgt in de Volksbühne, is de mooiste vorm van doorstroming die we kunnen dromen."   

Recenter maakte Holzinger bij CAMPO nog Apollon, een voorstelling die als een "feministische deconstructie" van Balanchines ballet kan worden gezien, aldus Marijn Lems in E-tcetera: 

“Bij Jan Fabre is de kritische dimensie verdwenen. Niemand wordt nog gechoqueerd als hij zijn performers een uur lang laat touwtje springen of een piemelballet laat uitvoeren. Zijn strategie is bekend. Dan vind ik Florentina Holzinger veel interessanter. Haar stuk Apollon (2017) toont bijvoorbeeld dat transgressie nog steeds interessant kan zijn als het een emancipatorisch effect heeft. De voorstelling is een feministische deconstructie van het ballet van Balanchine uit 1928. De zes dansers gebruiken hun eigen lichaam als strijdtoneel: ze drinken hun eigen urine, maken een satire van traditionele mannelijke rollen zoals Darth Vader en steken zichzelf in brand. Al deze vaak seksuele en ongemakkelijke beelden gebruiken ze om het patriarchaat, de onderdanige positie van de vrouw en de grenzen van entertainment in vraag te stellen. Dat zie je bijvoorbeeld in de slotscène waarin een mechanische rodeostier, symbool voor Apollo of Zeus, door de performers met een slijptol van zijn basis wordt afgezaagd en van het podium wordt gedragen. Een van de vrouwen berijdt vervolgens het stompje.”

“Holzinger haalt elementen uit de burlesque en freakshows binnen in de wereld van performance waardoor ze de transgressie in een nieuw kader plaatst. Het effect bleef niet uit: Apollon verdeelde het publiek. Een bevriende theatermaker is opgestapt, omdat de extreme body art voor hem niets meer was dan loze provocatie. Dergelijke voorstellingen laten je op z’n minst nadenken over de kaders waarmee je naar kunst kijkt.”

Marijn Lems in E-tcetera, 'Kritiek op seksisme moeten we niet verwarren met puritanisme.'