Avondprogramma
07 Feb 19
The Jewish Connection Project
première 14.02.2019 - CAMPO nieuwpoort
Lisi Estaras en Ido Batash ontmoetten elkaar in 2012 voor het eerst tijdens het creatieproces van C(H)OEURS van regisseur Alain Platel. Al snel voelden ze een sterke verwantschap in hun benadering van beweging. Beiden hebben ze een voorliefde voor een nerveus bewegingsarsenaal, dat bestaat uit een opeenvolging van aanzetten die telkens afgebroken worden om vervolgens een andere kant op te springen, van de hak op de tak. Dat is de essentie van 'monkey mind' waar de compagnie naar vernoemd is: het is het eindeloze gebabbel in je hoofd als je van de ene gedachte naar de andere springt zoals een grillig aapje van boom naar boom. Ze gebruiken de gedachtestroom en instinctieve beweging als basis.
Soms werden ze tijdens hun samenwerking in de studio al grappend “the jewish connection” genoemd. Dat bracht hen tot de vraag: is er zo’n connectie? Waar komt onze verwantschap vandaan? Het heeft ertoe geleid dat ze zich over hun eigen tegenstrijdige en ambigue gevoelens tegenover hun joodse identiteit willen bevragen. Om daarin te kunnen doordringen besloten ze een groep joodse dansers rond zich te verzamelen, uit Israël of daarbuiten. En voelden ze zich gesterkt in een zoektocht naar een lokale verbinding: waar zitten de joden op elke plek waar deze productie speelt? Wie zijn ze? En zijn ze bereid om met de dansers de scène te delen?
Tijdens C(H)OEURS ontmoetten Lisi en Ido niet enkel elkaar, maar maakten ze ook kennis met het werk van Wagner. Dansen op Wagner was een verwarrende ervaring omwille van Wagners openlijke antisemitisme allicht, maar vooral omwille van de manier waarop Wagner later door de nazi-propaganda ingezet werd. Het zorgde ervoor dat de muziek van Wagner in Israel niet kan gespeeld worden. Lisi en Ido spelen met dat officieuze verbod. Vorig jaar nog moest een Israëlisch radiostation zich verontschuldigen omdat ze een stuk uit Gotterdämmerung hadden gespeeld. Moet je de man van zijn muziek scheiden?
Hoe sterk moet je een identiteit koesteren? Wat is gezamenlijkheid waard als ze ten koste gaat van anderen?
En tenslotte is er ook de vraag: hoe sterk moet je een identiteit koesteren? Wat is gezamenlijkheid waard als ze ten koste gaat van anderen? Of ontzegd wordt aan anderen? Wie hoort er bij en wie niet? En wat zijn de echte motieven voor uitsluiting? Of zijn we tenslotte toch deep down allemaal beestjes op zoek naar voortplanting? En welke formule zal het halen: de biologische of de culturele? Ziedaar een pak vragen die opgeworpen zijn tijdens het creatieproces, zonder meteen allemaal een antwoord te krijgen dat in dezelfde richting wijst.
Twee joden, drie meningen wil het spreekwoord. Er zal wel iets van waar zijn.
Dramaturge Hildegard De Vuyst, februari 2019
CHOREOGRAFIE & CONCEPT Lisi Estaras en Ido Batash | DANS Yohan Vallée, Tamar Honig, Avidan Ben Giat, Ido Batash, Lara Barsacq/Lisi Estaras | ZANG Maribeth Diggle (sopraan) | MUZIEK Richard Wagner | SOUNDSCAPE Ido Batash en Bart Uyttersprot | DRAMATURGIE Hildegard De Vuyst | KOSTUUMS Nicole Petit | LICHTONTWERP Helmut Van den Meersschaut | FIGURANTEN François Bloch, Gaspard Rozenwajn, Julie Goldsteinas, Samuel Bloch |FOTOGRAFIE Thomas Dhanens | PRODUCTIELEIDING Nicole Petit en Eline Vanfleteren | PRODUCTIE MonkeyMind Company I Lisi Estaras | Ontwikkeld in Co-laBo en in samenwerking met CAMPO | Met de steun van de Vlaamse Regering en de Stad Gent | Met dank aan De Grote Post Oostende en MASH Dance House Jeruzalem