We don't speak to be understood

I am arguing that the Theatre of the Absurd is not about absurdity,
but about making life meaningful given our absurd situation.
(Michael Bennett - Reassessing the Theatre of the Absurd)

Pieter Ampe en Benjamin Verdonck gaan aan de slag met Vivaldi's De vier jaargetijden. Op de scène trekken de seizoenen voorbij, maar het verloop is niet altijd zoals dat zou moeten. Wat voor impact hebben die steeds veranderende omstandigheden op hen? Houden ze stand in die verandering, of blijven ze speelbal van de steeds groter wordende chaos? Verdonck en Ampe zijn machinist en lijdend voorwerp, zanger en danser, in deze visuele performance. 

Danser/performer Pieter Ampe en beeldend kunstenaar/performer Benjamin Verdonck maken samen een voorstelling in het voorjaar van 2015. Hun ontmoetingen gaan al een hele tijd terug. Zo hielp Benjamin Verdonck Pieter Ampe met O Feather of Lead, een project waarmee Ampe in 2008 afstudeerde bij P.A.R.T.S., de dansschool van Anne Teresa De Keersmaeker. En andersom riep Benjamin Verdonck Pieter Ampe te hulp bij de danssequenties in SONG#2, de voorstelling die Verdonck samen met Abke Haring maakte in 2012.

Deze ontmoetingen deden het verlangen om nu eens echt met z’n tweeën samen te werken alleen maar groeien. Inmiddels heeft Pieter Ampe – in residentie bij CAMPO – al een aantal eigenzinnige, en soms ook verrassend grappige duetten op zijn naam. In april 2015 wordt de samenwerking tussen Benjamin Verdonck en Pieter Ampe een feit met We don’t speak to be understood.

Pieter Ampe en Benjamin Verdonck delen een rauwe fysieke beeldtaal en een voorliefde voor slapstick. Door hun diverse artistieke achtergronden zou We don’t speak to be understood kunnen resulteren in een clash van artistieke disciplines, maar niets is zeker.