CAMPO interviewt Julian Hetzel & Ntando Cele

Na Schuldfabrik en Mount Average — het eerdere installatieve werk – en het al even confronterende, alom geprezen All Inclusive staat Julian woensdag, donderdag en vrijdag opnieuw op de planken bij CAMPO. Samen met de Zuid-Afrikaans-Zwitserse performer Ntando Cele maakte hij een voorstelling over empathie en extractivisme, dat onderzoekt hoe nauw racisme verbonden is met kapitalisme.

Ntando en Julian kennen elkaar al dertien jaar. “We hebben elkaar voor het eerst ontmoet in 2010 aan DAS in Amsterdam als studenten, toen ik nog in een band speelde en Ntando met spoken word en poëzie bezig was waarmee ze performde”, zegt Julian. Muziek bracht hen op artistiek vlak samen toen Ntando live een bijdrage mocht leveren in Julians band. "Ntando kon goed rappen en ik hield daar echt van, ik wou echt met haar samenwerken. Ntando combineerde kunst, humor en satire en dat waardeerde ik enorm. We hebben ooit samen gespeeld op het afsluitfeestje van SPRING Festival in Utrecht. Dat was iets vreemds en crazy met arty techno en glittermaskers.”

“Wat als empathie de bestaande machtsstructuren en privileges niet opheft of verandert, maar een instrument is dat deze versterkt?”, staat er ook nog in de promotekst te lezen. Ntando: “Voor mij gaat SPAfrica ook over kijken hoe je een samenwerking kunt creëren die boeiend, interessant en opwindend is om erbij te zijn, een performance die weinig beperkingen kent. Zo min mogelijk beperkingen eigenlijk.”

Julian: "Eigenlijk onderzoeken we een heleboel 'ismen'. En ook: wat zijn onze hulpbronnen? Waar werken we van? We zijn voor deze voorstelling begonnen vanuit een groter, uitgezoomd perspectief: het gaat over de wereld, kapitalisme, racisme, Europa, postkolonialsme, Afrika, alle grote ideeën,… Op een gegeven moment kwam het verhaal steeds dichterbij en werd het ook een persoonlijke verhaal. Het is zo ook een werk geworden dat reflecteert op onze eigen persoonlijke praktijk. Het laat dilemma’s zien waarin we ons in bevinden vanuit verschillende perspectieven, bijvoorbeeld over identiteit, schuld, trauma, empathie, emoties, angsten, pijn,…"

Tot slot vragen we ons nog af of er in de voorstelling ook ruimte voor iets anders dan de ernst? “We houden allebei van een zekere vorm van humor. De onderwerpen waarmee we bezig zijn vaak bloedserieus en het lijkt of er geen plaats is voor humor, maar het helpt om mezelf minder serieus te nemen, om een beetje speelser te zijn en omdat het het proces vergemakkelijkt.” Julian: “Humor heeft iets heel bevrijdend. We deconstrueren onszelf ook door middel van humor. We nemen onze eigen wereld in de zeik. Het is pijnlijk en leuk tegelijk om jezelf niet te serieus te nemen. Humor is de sleutel en ik hoop dat het publiek dat ook begrijpt, dat er humor in het werk zit en dat dat nodig is om wat luchtigheid te brengen.”

De makers zijn er zich wel van bewust dat de grens met cynisme dun is. “Om het in een andere woorden te zeggen; cynisme en satire worden soms door elkaar gehaald. Cynisme en nihilisme kan soms zeer donker zijn, satire heeft als doel om ergens voor te vechten. Delen van de show zijn satirisch, andere delen zijn meer eerlijke en integere kunst. Beschouw SPAfrica als een matroesjka: je weet wel, zo’n een holle houten pop waaruit je de hele tijd kleinere popjes kan halen.”